Paris Barış Konferansı, Birinci Dünya Savaşı’nın galip devletlerinin katılımıyla 18 Ocak 1919’da toplandı. Konferansın toplanış amacı, yenilen devletlerle imzalanacak barış antlaşmalarının şartlarını belirlemekti. 32 devletin katıldığı konferansta söz sahibi devletler İngiltere, Fransa ve ABD idi. Konferansta Avrupa’nın yeni sınırları ve Osmanlı topraklarının paylaşılması ile ilgili konular üzerinde duruldu. Görüşmeler sonunda Almanya ile Versay, Avusturya ile Sen Cermen, Macaristan ile Triyanan, Bulgaristan ile Nöyyi antlaşmaları imzalandı. Osmanlı Devleti ile imzalanacak barış antlaşması ise galip devletlerin aralarında çıkan anlaşmazlıklar nedeniyle sonraya bırakıldı.
Paris Barış Konferansı’nda en sert tartışmalar İzmir ve çevresinin kime bırakılacağı konusunda yaşandı. İtilaf Devletleri arasında daha önce yapılan gizli antlaşmalarla burası İtalya’ya verilmişti. Savaştan sonra ise İngiltere, sömürgelerine giden Akdeniz yolu üzerinde bulunan İtalya’nın daha fazla güçlenmesini istemiyordu. Bu nedenle İzmir ve çevresini kendisine daha yakın gördüğü Yunanistan’a bırakmaya çalıştı. Kendisini haklı göstermek için de bölgede Yunanistan’ın tarihi hakları bulunduğunu ve Rum nüfusunun fazla olduğunu savundu. En sonunda İngiltere, gerçeklere aykırı olan bu iddialarını diğer devletlere de kabul ettirerek konferanstan istediği yönde bir karar çıkarttı.
Paris Barış Konferansı’nda Wilson İlkeleri gereği Milletler Cemiyetinin kurulmasına da karar verildi. Wilson’un, galip devletlerin toprak alamayacağı yönündeki ilkesi ise İngiltere ve Fransa’nın ortaya attığı “manda ve himaye” önerisiyle etkisiz hale getirildi. Buna göre sömürgeci devletler doğal kaynaklarına göz diktikleri bir ülkenin kendi kendisini yönetemeyeceğini ileri sürerek o ülkenin yönetimini üstlenebileceklerdi.