Otizm, çocuğun henüz bilinmeyen nedenlere bağlı olarak sosyal temasa geçmeyi başaramadığı, tamamen içine çekildiği kişilik bozukluğunu anlatan bir terimdir. Yaklaşık 1.000 çocuktan ikisinde otizm görülür. Görünüşe göre son 20 yılda daha sık görülmesinin nedeni şüphesiz, günümüzde hastalığın daha iyi fark edilmesidir. Çocuk daha bebekken ilişki sorunları kendini gösterir: Bebek vücut temasından kaçınmaya çalışır, kucağa alınmak istemez, nadiren güler ve çevresindekileri taklit etmez.
Daha büyük yaştaki otistik çocuklar konuşmaz, hiçbir şey duymuyormuş gibi davranır ve çevrelerinde herhangi bir değişiklik olmasından son derece korkar. Obsesif ritüeller geliştirir, insanlarla temasa geçmeyi reddeder, ama nesnelere yapışır ve genellikle son derece saldırgan tepkiler verirler. Otizm henüz bebeklikte ortaya çıktıysa (Kanner sendromu) genellikle zeka geriliği de söz konusudur. Otizm daha ileri yaşlarda baş gösterirse, zeka ve konuşma gelişimi normaldir; bu tip otizme Asperger sendromu adı verilir.
Otistik çocukların tedavisinde küçük adımlarla konuşma ve iletişim becerilerinin geliştirilmesine çaba harcanır, ancak bu pedagojik terapiler vakaların yarısında başarısız kalır. Otistilder yetişkin yaşlarında da sürekli psikolojik danışmanlık desteği alır ve kendi başlarına yaşayamaz.