Amerika’dan çıkıp, hızla bütün Avrupa’ya yayılan bu üslup, özellikle heykelde en çarpıcı anlatımını bulur. Büyük ölçüde Pop Art’tan kaynaklanmış bir akım olan Yüksek Gerçekçilik, 1960’lı yılların sonuna doğru ortaya çıkmıştır. Temel çizgilerini, çağdaş günlük yaşamla uyumluluğunu, soğukluğunu, mesafeli konumunu ve mesela püskürtmeli hava tabancasıyla resim yapmak gibi çok sayıdaki teknik yöntemleri hep Pop Art’tan almıştır. Buna rağmen yüksek gerçekçilikte, Pop Art’ın pırıltısı da, netliği de yer almaz; akıma isim koymak istendiğinde, “radical realism”, “sharp-focus realism”, “photo realism” gibi nitelemelerden birinde karar kılınamamasının nedeni de aslında budur. Don Eddy’nin “edebi” otomobilleri, Richard Estes’in vitrinleri karşısında insanların ilgisi oldukça çabuk körelir, buna karşılık Chuck Close’un büyüyüp uzamış yüzlerinde daha sarsıcı ve karmaşık bir yan vardır.
Taklit saplantısı, asıl Fransız sanatçı Jean-Olivier Hucleux ile doruğa çıkar. Resimlerinde aylar boyunca büyüteçle çalıştığı bilinir. Alman sanatçı Konrad Klapheck ile İtalyan sanatçılar Domenico Gnoli ve Michelangelo Pistoletto daha ince oyunlara yer veren bir yol izlemiş, göz aldatmalarından, yansımalardan yararlanmışlardır. Sanatçı John De Andrea’nın başdöndürücü açıklık ve kesinlikteki “manken”lerinden, çoğu zaman Verismo’cu heykeller şeklinde söz edilir; sanatçı, insandan hiç farkı olmayan, “mankenleri”nin öğrenci şakalarında kullanılmasından hiçbir şekilde gocunmamıştır. Duane Hanson’da ise daha bir ağırbaşlılık gözlenir. Ölümün eşiğindeki solgun benizli figürler’, gerçek insan boyutlarından daha büyük olarak biçimlendirilmiş; sanatçı Vietnam savaşına karşı protestosunu bu yolla dile getirmiştir. Onun “Turist”leri, “Tekerlekli Market Sepetli Kadın”ı, tümüyle maddeye dayanan bir refah toplumunun anlamsızlığını ve çirkinliğini açığa vurur.