Kafkas Cephesi: Osmanlı Devleti, Birinci Dünya Savaşı’ndaki ilk cepheyi Doğu Anadolu sınırını geçen Ruslara karşı açtı. 1914 yılının son günlerinde ordusunun başında ilerleyişe geçen Başkomutan Vekili Enver Paşa’nın amacı, Kars, Ardahan ve Batum’u alarak Kafkasya üzerinden Orta Asya’ya geçip Türk dünyası ile birleşmekti. Ancak onun bu harekatı, bölgedeki Ermenilerin Ruslarla iş birliği yaparak ordumuzu arkadan vurması, salgın hastalıklar, açlık ve dondurucu soğuk nedeniyle başarıya ulaşamadı. Büyük can kayıplarının yaşandığı bu cephedeki mücadeleler bazı Doğu illerimizin işgaliyle sonuçlandı. Rus işgalinden sonra Ermenilerin Doğu Anadolu’daki isyanlarını arttırması üzerine Osmanlı Hükümeti, hem bölge halkının hem de Kafkas Cephesi’ndeki birliklerin güvenliğini sağlamak için harekete geçti.
Hükümet bu amaçla 27 Mayıs 1915’te Tehcir (Göç) Kanunu adıyla bilinen “Sevk ve iskan Kanunu”nu çıkardı. Ardından da cepheye yakın bölgelerde yaşayan Ermenileri ülkenin daha güvenli yerleri olan Suriye ve Irak’ın kuzeyindeki bölgelere göç ettirdi.
Çanakkale Cephesi: İngiltere ve Fransa, İstanbul’u alarak Osmanlı Devletini savaş dışı bırakmak ve müttefikleri Rusya ile doğrudan bağlantı kurmak istediler. Bunun için de 18 Mart 1915’te donanmalarıyla birlikte Çanakkale Boğazı’m geçme girişiminde bulundular. Ancak Boğaz’a döşenmiş mayınlar ve Türk topçularının isabetli atışları karşısında ağır kayıplar vererek geri çekildiler.
Müttefikler, denizde uğradıkları başarısızlık üzerine Türk savunmasını çökertmek için bu kez de Gelibolu Yarımadası’na asker çıkardılar. Mehmetçik’in kahramanlığı karşısında tutunamayacaklarını anlayınca da bir süre sonra yarımadayı terk etmek zorunda kaldılar. Çanakkale Savaşları, Birinci Dünya Savaşı’nın seyrini değiştirecek nitelikte önemli sonuçlar ortaya çıkardı. Boğaz’ın geçilememesi nedeniyle yardım alamayan Rusya’da çarlık rejimi yıkıldı. Yeni yönetim Rusya’nın savaştan çekildiğini ilan etti. Diğer yandan İtalya, İtilaf Devletlerinin yanında savaşa girerken Bulgaristan ittifak Devletleri safına katıldı.
İran-Irak Cephesi: Osmanlı Devleti, İran-Irak Cephesi’ni, Irak petrollerine sahip olmak isteyen ve bu amaçla Basra’ya asker çıkaran İngiltere’ye karşı açtı. Irak’ta bulunan Türk ordusu kuzeye doğru ilerleyen İngilizleri Selman-ı Pak Muharebelerinde durdurmayı başardı. Ardından da onları Kut’ul-Amare denilen yerde kuşatarak komutanları Townshend (Tavnzınd) ile birlikte teslim aldı. İngilizler Irak’ta uğradıkları bu yenilgi üzerine kuvvetlerini takviye ederek yeniden ilerleyişe geçtiler. Önce Bağdat”, ateşkesten sonra da Musul’u işgal ederek Osmanlı Devleti’nden önemli bir toprak parçasını daha kopardılar.
Kanal-Sina-Filistin-Suriye Cephesi: Osmanlı Devleti bu cepheyi İngiltere’nin elinde bulunan Mısır’ı geri almak ve Süveyş Kanalı’m ele geçirerek İngilizlerin sömürgeleriyle bağlantısını kesmek amacıyla açtı. Bu iş için görevlendirilen Bahriye Nazır, Cemal Paşa, emrindeki kuvvetlerle 1915 yılı başlarında harekete geçti. Ancak çöl şartlarının ağırlığı ve Kanal’ın çok güçlü biçimde savunulması nedeniyle başarılı olamadı. İngilizlerin karşı taarruza geçmeleri üzerine de Sina Yarım adası’nı ve Filistin’i bırakarak Suriye’ye kadar çekilmek zorunda kaldı. İngilizlerin kuzeye doğru ilerleyişi, savaşın son günlerinde bu cephede görevlendirilen Mustafa Kemal Paşa tarafından durduruldu.
Hicaz-Yemen Cephesi: Kutsal toprakları korumak amacıyla açılan bu cephede Osmanlı Devleti İngilizlere ve onların kışkırtmasıyla ayaklanan Araplara karşı mücadele etti.